Skip to main content

Vrouw

Sprong in het diepe

woensdag 09 mei 2012

Gepubliceerd in De Zaak

Drie ondernemende vrouwen over het vrije ondernemerschap van een vastomlijnde baan bij een multinational naar de grilligheid van het ondernemerschap.

De Zaak sprak drie vrouwen over hun sprong in het diepe. Wat zijn de voordelen? En wat missen ze? "Als ik geld nodig had voor een project, kreeg ik dat gewoon. Nu moet ik met investeerders om de tafel en veel meer mijn best doen."


Wie: Marijn Pijnenborg (41)
Vorige werkgever: ING en Rabobank
Nu: directeur en oprichter van diverse internetportals waaronder Zomoto, Auto.nl, Funda.nl  en investeringsbedrijf Boralis
Wanneer:  Sinds 2001
Aantal medewerkers: 15
 
"Ik kan makkelijker nieuwe producten in de markt zetten"
 
Marijn Pijnenborg: ‘Ik was zo eigenwijs om te denken dat innovatie beter past in een klein bedrijf. Snel kunnen handelen is daarbij een voorwaarde. Bij een bank moet je eerst toestemming krijgen van je superieuren. De contacten liepen bij ING altijd buiten mij om. Ik mocht bijvoorbeeld nooit bij de programmeurs komen. De projectleider ging daarover. Dat was buitengewoon omslachtig. Bij ING werd er veel gesproken, maar weinig gedaan. Om de haverklap werd er weer vergaderd. Ik liep daardoor steeds achter de feiten aan. Bij een grote bank wemelt  het van de secretaresses en de projectmanagers; de besluitvorming gaat er over vele schijven. Die stroperigheid stond me op het laatst echt tegen. Ik kreeg bij Rabobank wel alle ruimte om it-projecten op te zetten, maar na een tijdje had ik het er wel gezien. Bij een bank gebeurt weinig verrassends op het gebied van nieuwe media. Ik kan nu veel makkelijk nieuwe producten in de markt zetten en inspelen op trends. Als ik zeg dat ik ondernemer ben, zeggen mensen vaak:  “Wat fijn dat je vanuit huis kan werken. ” Echter, het weinig ambitieuze beeld in de maatschappij van een vrouwelijke ondernemer gaat lang niet altijd op. Er zijn genoeg vrouwen zoals ik met de wens om een groot bedrijf op te zetten. Vrouwelijke investeerders zie je wel weinig, waarom weet ik niet. Vrouwen zijn vaak wat voorzichtiger als het draait om het financiële spel. Terwijl je dat juist niet moet zijn. Bij Rabobank was het heel makkelijk om budget te krijgen voor internet.  Als ik geld nodig had voor een it- project kreeg ik dat gewoon. Bij een bank hoef ik nu niet meer aan te kloppen met mijn vernieuwende ideeën. Dan vragen ze: “Heb je onderzoek laten doen?” Nee, ik moet nu veel meer moeite doen om aan geld te komen. Dat is echt wel heel anders dan ik gewend was. Ik moet nu met investeerders om de tafel, en ik moet  goed opletten dat ik niet in de vele financiële trucs trap. Investeerders zijn bereid om risico’s te nemen, maar willen natuurlijk ook resultaat zien. Ik ben echt in een andere wereld terecht gekomen. Maar ik bereid me goed voor. Het lukt me altijd om weeffouten in goed overleg op te lossen.”

Wie: Jet van Beuningen (29)
Vorige werkgever: Tommy Hilfiger
Nu: Eigenaar en oprichter Kledinglabel Anecdote
Wanneer: Sinds 2009
Aantal medewerkers:  4
 
"Ik krijg veel meer energie van het creatieve proces"
 
‘De vrijheid om creatief bezig te zijn is mijn drijfveer. Een eigen kledinglabel is zoveel leuker dan werken voor een groot modemerk. Daar werk je of op de salesafdeling of op de designafdeling. Heel leerzaam voor een tijdje, maar er komt een moment dat je moet kiezen: of doorgroeien in het bedrijf of je eigen weg gaan. Ik koos voor het laatste. Ik ben nu bij het gehele ontwerpproces betrokken. De kleur, de stijl, de snit en de stof. Bij Tommy Hilfiger heb ik ontzettend veel geleerd en met heel veel plezier gewerkt, maar alles bestond al. Ik werkte in een team op de salesafdeling en bepaalde samen met andere collega’s welke kleding er in de eigen winkels kwam. Soms had ik daar wel een andere mening over, maar een afwijkend idee moest altijd eerst door de keuring heen. Zelf kon ik bijna niks beslissen.  Iedereen begrijpt  dat in een bedrijf waar 600 mensen werken alles verloopt volgens vaste procedures. Maar waar ik het meest in vastliep was dat ik niet zelf kon creëren. Alle fouten in kledingstukken waren er altijd al uitgehaald, de kledinglijn lag lang van te voren vast.  Ik wilde graag zelf kledingstukken ontwerpen, nieuwe concepten ontwikkelen, een campagne verzinnen. Ik heb daar altijd heel duidelijke ideeën over gehad. Ik kan daar nu zelf gestalte aan geven. Een eigen kledinglabel klinkt leuk, en dat is ook zo. Maar het is ook: keihard werken. Bij Tommy Hilfiger trok ik aan het einde van de dag de deur achter me dicht. Nu kan ik mijn werk soms moeilijk loslaten. Ook op vakantie. Soms word ik er gek van. Elke beslissing moet ik zelf nemen. Ga ik naar een modebeurs in Londen? Breng ik een klantbezoek aan een leverancier in Duitsland? Ga ik met een bepaalde klant in zee? Ik heb nu soms slapeloze nachten over de financiële consequenties van een beslissing of een naderende deadline. Het is soms jammer dat ik nu niet meer overleg kan plegen in een team, maar dat weegt niet op tegen de vrijheid. Elke stap kan ik zelf zetten. Ik krijg veel energie van het  creatieve proces om kledingconcepten te ontwikkelen. Daaraan merk ik dat het de juiste beslissing is geweest. Ik wil nooit meer anders. Telkens is het weer prachtig om iemand op straat in kleding van Anecdote te zien lopen.’
 
Wie: Petra van Schayik (50)
Vorige werkgever: Credit Lyonnais, Digital Equipment
Nu: directeur it-bedrijf Compumatica
Ondernemer sinds: 1997
Aantal medewerkers: 50
 
"Ik wissel graag zelf ervaringen uit met mijn medewerkers"
 
‘Ik vond de sociale interactie met klanten altijd al leuk. Bij Digital Equipment heb ik daar veel ervaring mee kunnen opdoen op de salesafdeling. Maar ik merkte al snel dat de interne procedures en personen belangrijker zijn.  Ik kon lang niet altijd de aandacht bieden aan klanten zoals ik dat voor ogen had. Ik kan nu veel sneller een beslissing nemen. Ik roep mijn medewerkers bijeen en dan geeft ieder kort aan wat er gedaan moet worden en waarom. Direct daarna kan het besluit ten uitvoer worden gebracht. Klantspecifieke wensen en aanpassingen kunnen ook eenvoudiger in producten ingebracht worden. Ik heb als directeur een veel grotere invloed op het uiteindelijke resultaat. Bij Credit Lyonnais werkte ik vrij autonoom. Nu moet ik alle voorkomende werkzaamheden aanpakken en zijn de verantwoordelijkheden veel breder. Ik moet zelf de koers bepalen, strategische beslissingen nemen en nieuwe afzetmarkten vinden. Maar ook: op maandagmorgen in alle vroegte de stoep van het kantoor schoonvegen als het heeft gesneeuwd. Als vrouwelijke baas val ik ook nog eens enorm op tussen de mannen. Bij mijn vorige werkgevers vond ik de corporate bedrijfscultuur niet altijd prettig. Parttime werken was voor werkende moeders nog niet gebruikelijk, en de aansturing van bovenaf verliep nogal hiërarchisch. Ik bepaal nu zelf de werksfeer. In een kleiner bedrijf is ook meer ruimte voor persoonlijke contact. Ik benader iedereen anders. Ik  wissel graag zelf ervaringen uit met mijn medewerkers. Ik laat dat niet over aan een personeelsmanager zoals in een groot bedrijf.  Maar ik moest wel wennen aan mijn nieuwe verantwoordelijkheid. Ik ben zelf nog sterk betrokken bij mijn medewerkers en hun gezinnen.  En ook nog eens in twee landen. Ik heb me moeten inwerken in het Duitse arbeidsrecht, en dat was lastig. It’ers wisselen snel van baan, zijn hoogopgeleid en hebben allemaal andere verwachtingen en eisen. Dat is niet nadelig, maar vergt wel meer aanpassing. Als er onderling conflicten zijn moet ik inspringen. Ik ben ook veel meer onderweg als ondernemer.  Ik ga regelmatig langs bij onze Duitse vestiging, bezoek internationale beurzen en conferenties of ben op doorreis naar een bestemming buiten Europa. Ik breng soms uren door op vliegvelden of overnacht alleen in een hotel. Ik plak er daarom bewust wel eens een dagje aan vast om iets van de cultuur en de omgeving te zien.’
 
door: Jessica de Jong